Κάποτε ένας πιτσιρικάς βγήκε στην αυλή του σπιτιού του μετά την ανατολή του ήλιου και δείχνοντας στον πατέρα του τη σκιά του, που ο πρωινός ήλιος την έκανε τεράστια, του είπε: “Μπαμπά, κοίτα πόσο μεγάλος είμαι!!!”
Ο πατέρας του δεν του είπε τίποτα, τον πήρε όμως μαζί του στα χωράφια, κι όταν έγινε μεσημέρι κι ο ήλιος ήταν στο μεσουράνημα του, τον φώναξε και του είπε, δείχνοντάς του τη σκιά του που ήταν πια τόσο μικρή:
“Κοίτα πόσο μικρός είσαι... Πρέπει λοιπόν παιδί μου να ξέρεις πως όταν το ύψος σου δεν εξαρτάται από σένα, αλλά από τους προβολείς των άλλων, οι οποίοι όποτε θέλουν θα τους ανάβουν ή θα τους σβήνουν, τότε θα γίνεσαι μια μικρός και μια μεγάλος. Μόνο αν το μεγαλείο σου είναι αποτέλεσμα των δικών σου ενεργειών, μόνο αν εσύ κάνεις τον εαυτό σου μεγάλο, μόνο τότε δε θα μπορεί κανένας να σε μικρύνει στη ζωή...”
Αισιοδοξείτε γιατί … χανόμαστε!
Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω.΄Αραγε η Τζούλια διαβάζει τέτοια? Ξέρεις, πάει για βουλευτής.΄Οταν ακούω κάτι τέτοια, μου έρχεται στο μυαλό η ατάκα της Σαπφώ Νοταρά,"εδώ μέσα γίνονται Σόδωμα και Γόμωρα".Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα erifili χαιρομαι που συμφωνεις γιατι ειναι βασικες αρχες γιατι την πορεια μιας ζωης!!το τι κανουν οι αλλοι αστο καλυτερα σαυτους...ο καθενας οπως στρωνει κοιμαται... το εργο ζωγραφικης μου φαινεται πολυ καλο!!!ειμαι και εγω σε φαση εκμαθησης ζωγραφικης(εχει γελιο η υποθεση)σου ευχομαι να τα καταφερεις και με αυτο που καταπιαστηκες!!!!φιλια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή