Κάνω αυτό που μου αναλογεί...

Ένας φίλος μου περπατούσε σε μια έρημη παραλία το ηλιοβασίλεμα. Από μακριά ξεχώρισε τη φιγούρα κάποιου άλλου ανθρώπου. Όταν πλησίασε πιο κοντά, είδε έναν ντόπιο που έσκυβε, έπαιρνε κάτι από κάτω, και μετά το πετούσε στη θάλασσα. Και συνέχιζε κατά διαστήματα να κάνει το ίδιο. Όταν ο φίλος μου πλησίασε πιο κοντά, είδε ότι ο άνθρωπος μάζευε τους αστερίες που έιχε ξεβράσει το νερό και έναν έναν τους πέταγε πάλι πίσω στον ωκεανό. Ο φίλος μου απόρισε από αυτό που έιδε. Πλησίασε τον ντόπιο και τον ρώτησε: «Αναρωτίεμαι, τί κάνεις εκεί;» κι εκείνος του απάντησε: «Ρίχνω αυτούς τους αστερίες πάλι πίσω στο νερό. Βλέπεις, τα νερά έχουν υποχωρήσει κι όλοι αυτοί οι αστερίες ξεβράστηκαν στην ακτή. Αν δεν τους ξαναρίξω μέσα στη θάλασσα, θα πεθάνουν εδώ από έλλειψη οξυγόνου.» «Το καταλαβαίνω» απάντησε ο φίλος μου, «αλλά σε αυτή την ακτή υπάρχουν χιλιάδες αστερίες. Δεν μπορείς να τους σώσεις όλους. Είναι πάρα πολλοί. Και δεν καταλαβαίνεις ότι το ίδιο φαινόμενο πιθανότατα ισχύει σε εκατοντάδες παραλίες αυτής της ακτής; Δεν βλέπεις ότι δεν μπορείς εσύ μόνος σου να αλλάξεις τα πράγματα;» Ο ντόπιος χαμογέλασε, έσκυψε κάτω και σήκωσε ακόμα έναν αστερία, και καθώς τον έριχνε στο νερό, απάντησε:
«Αλλάζω τα πράγματα γι’ αυτόν εδώ.»!!!!!!

Αισιοδοξείτε γιατί … χανόμαστε!