ΠΡΟΣΕΧΑ ΕΣΕΝΑ

Σαν φύλακας άγγελος σου, είχα αφήσει τον εαυτό μου στην μοίρα του, και πρόσεχα εσένα!
Ζούσα για εσένα, έβλεπα εσένα, ανέπνεα για εσένα...
ΕΧΑΣΑ ΕΜΕΝΑ...

Πως σε ξεγελά ετούτη η αιώνια του μυαλού πίστωση. Πίστωση χρόνου θαρρείς για να υπάρχεις πάντα, για πάντα, στα πάντα...
Πίστωση βλακείας που την εξαργυρώνεις όταν πια κοιτάζεις το εαυτό σου, και βλέπεις πως έφυγε...
Επαθλό, η πείρα... Αντίτιμo, τα νιάτα!!!
Έλα και δώσε μου μια επιλογή. Σαν τι θα ήθελα από αυτά που έχασα, κι από τούτα που κέρδισα!
ΝΙΑΤΑ ή ΠΕΙΡΑ... σκληρός ο αγώνας στην ψυχή μου. Ματώνει την σάρκα μου σαν παλεύει αλύπητα για να βγάλει έναν νικητή!!!
Θα πάρω νιάτα... Πόσο θα κρατήσουν όμως, χωρίς να μπορώ να τα διαχειριστώ με σύμμαχο την πείρα; 30, άντε 40 χρόνια;
Κι ύστερα πάλι ο καθρέφτης θα αρχίσει να με κοροϊδευει, να μου δείχνει το κάθε τι που χάθηκε... Θα ακούω νοερά το σαρκαστικό του γέλιο, και θα κομματιάζομαι...
Θα πάρω πείρα... Πότε θα έρθει, στα 30, στα 40; Όταν η δροσιά από την αυγή της ζωής θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε ξέθωρες φωτογραφίες, μιας αλλοτινής εποχής, του εγώ που δεν είμαι πια;...

Πρόσεχα, εσένα... Πρόσεχα τους άλλους...
Άφησα εμένα και με έχασα! Πήγα στο ταμείο της ζωής να ζητήσω τον χρόνο, μα η υπάλληλος γέλασε... όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Εκείνη με κατανόηση, κι εμένα με οίκτο...
Μα τι φαντάστικα η ανόητη... Έσκυψα το κεφάλι και βγήκα. Έμεινα με την πέιρα, μα σαν είχα νιάτα σκέφτηκα δεν πονούσα γιατί δεν ήξερα. Τώρα που έχω πείρα ξέρω, γι' αυτό και πονάω...

Πρόσεχα εσένα... δεν πρόσεξα πως έφυγε ο χρόνος τόσο γρήγορα! Τώρα θα μείνω με την επιλογή που έχω...εδώ, να προσπαθω, με ό,τι δύναμη έχει η πονεμένη μου ψυχή, να προσέξω λίγο κι εμένα...


ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΕΝΑ ΒΟΥΤΣΙΝΑ.

Ευχαριστώ την φίλη μου Ρένα Βουτσινά που μου έδωσε την άδεια να δημοσιεύσω το υπέροχο κείμενό της στο blog μου και να το μοιραστώ μαζί σας!...