Η Ευχή

   

  
 

Η............Ε Υ Χ Η.................

by Rena Voutsina on Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2010 στις 11:11 μ.μ.

Σε έψαχνα παντού...και όσο σε έψαχνα, τόσο σε έχανα...

Δεν έχω την δύναμη να αλλάξω όσα δεν νιώθεις... να τα αντιστρέψω και να τα κάνω συναισθήματα που μόνο αγάπη κρύβουν..................

Δίχως ετούτα τα πολύτιμα συναισθήματα έκανα τα πρωτα βήματά μου...

Δίχως μια λέξη τρυφερή... ένα χάδι ζεστό... ένα βλέμμα αγάπης...

Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω το γιατί....

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται μέσα στην αγάπη.... κάποιοι στο μίσος... κάποιοι στην αδιαφορία...

Η κατηγορία μου είναι αυτή... η αδιαφορία, που σκότωσε κάθε μου δυνατό σημείο...τσάκισε με λύσσα την ψυχή μου... ποδοπάτησε αδυσώπητα το εγώ μου...

Χωρίς τίποτε λοιπόν...

Έτσι βγήκα στον στίβο της ζωής... με πόδια γυμνά περπάτησα πάνω σε αγκάθια....με χέρια τρυφερά ακούμπησα την σκληρότητα των άλλων...με ψυχή ανοχύρωτη που δεν πήρε μιαν ευχή να την προστατεύει, ξεχύθηκα με ορμή στις αγωνίες μου....

Χωρίς τίποτε...

Έτσι απλά σαν μια παρουσία ορφανή... ορφανή από αγάπη... ορφανή από ευχή...

Ποιός είπε πώς ορφανεύει ένας άνθρωπος όταν κάποιος δικός του πεθαίνει...

Ποιός είπε πώς ορφάνια δεν υπάρχει και όταν ο άλλος είναι στην ζωή....

Η μεγαλύτερη ορφάνια για να ξέρεις, είναι να ζεις δίχως ευχή... 

Την ευχή της μάνας... την αγάπη της... το χάδι που είναι βάλσαμο στο χτίσιμο της ψυχής...

Την ευχή του πατέρα... την προστατευτική του φιγούρα... τον μεστό του λόγο, που είναι αποσκευή απαραίτητη για τον δρόμο που θα διανύσεις...

Κι αν δεν πιστεύεις πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πάρει μιαν ευχή... μιαν ευχή που θα τους θωρακίσει στα δύσκολα... θα τους συντροφεύει στα σπουδαία... θα τους βάζει ασπίδα στα χτυπήματα...

Κοίτα εμένα....

Κοίτα εμένα που γονάτισα να κουβαλάω, το τίποτε μιας ευχής...

Κοίτα εμένα και πες μου....

Υπάρχει ανώτερο εφόδιο, από την ευχή της μάνας;;;;

Χωρίς τίποτε στον δρόμο περπάτησα

την ευχή που δεν πήρα ζητούσα

στα πολλά που μ' αγγίξαν σταμάτησα

δίχως να 'χω, τα πάντα σκορπούσα

ανηφόρες και μπόρες συνάντησα

και η κακία του κόσμου ήταν τείχος

να γυρνώ άδεια εικόνα κατάντησα

να αγκαλιάζω είχα μόνο το ψύχος

σε αγκάθια η ψυχή μου κυλίστηκε

και η σιωπή μου ζητούσε βοήθεια

των ματιών μου το πλάνο αποκλείστηκε

και ντυνόταν με μαύρο η αλήθεια

η ευχή στα τυφλά με παράτησε

κομματιάζοντας κάθε μου ελπίδα

σε σκληρά μονοπάτια γονάτισε

δίχως τίποτε να 'χει για ασπίδα....

ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΕΝΑ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

(Και κάνω μια ευχή...... όλα τα παιδιά του κόσμου, να ξεκινούν την αυγή της ζωής τους, με ασπίδα την ευχή των γονιών....

"Ευχέ γονέων... στηρίζουν θεμέλια οίκων"....

Δίχως αυτό το πολύτιμο εφόδιο, η μάχη της ζωής είναι από χέρι χαμένη.... το πιστεύω... το αισθάνομαι...

Χωρίς τίποτε ξεκινά κάποιος για να έρθει αντιμέτωπος με τα δύσκολα, σαν δεν έχει μιαν ευχή να τον συντροφεύει... μιαν ευχή να τον προστατεύει....

Όχι.... μην σου ακούγεται παράξενο, επειδή εσύ πήρες αυτό το πολύτιμο όπλο.... Δυστυχώς... υπάρχουν και παιδιά που δεν πήραν ποτέ, την ευχή της μάνας για να μπορέσουν να βρουν έναν δρόμο....

Παιδιά της αδιαφορίας... παιδιά του τίποτε....

Μια ευχή μεγάλη, να καταφέρουν να νικήσουν την μάχη της ζωής... δίχως ευχή....)