Στην πολυαγαπημενη μου μανουλα που την εχασα...

           Μάνα μου ήρθε η στιγμή για το στερνό αντίο,

           σε τούτο το ταξίδι σου ειν' Θεϊκό το πλοίο.

           Ασήμια είναι τα πανιά ,χρυσάφια τα κατάρτια

           και πάνω στη κουβέρτα σου άγγελοι κάνουν βάρδια.

         

           Τώρα θα γίνεις θύμηση γλυκιά κι αγαπημένη

           και η μορφή σου στόλισμα σε κάδρο ακουμπισμένη

           μα όσα λόγια είπαμε δεν χάθηκαν, δεν πάνε,

           εδώ στο μέρος της καρδιάς μένουν και με πονάνε.

           Πικρό τ' αντίο το στερνό μα έχω μια ελπίδα,

           πως πάλι θα 'μαστε μαζί στη Θεϊκιά πατρίδα

           και όταν θα' ρθει η στιγμή να ξανανταμωθούμε

           όσα αφήσαμε μισά  θε ν' αποτελειωθούνε.

              

                         ΜΑΝΟΥΛΑ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΩ, ΠΟΥ ΖΩ.

Ποίημα γραμμένο από την ΕΥΗ ΣΠΑΝΟΥ, που έχασε κι εκείνη την αγαπημένη της μανούλα, και αναρτημένο στο site της Ποιητικής Γωνιάς.