Σιγά σιγά επιζώ...

"Σιγά σιγά επιζώ.
Όπως ο άρρωστος που καρτερικά περιμένει να κυλήσει ο χρόνος που ο γιατρός υποσχέθηκε για θεραπεία, περιμένω κι εγώ κι ελπίζω στην ανακούφιση του καιρού. Ο πόνος ο αφόρητος ανακουφίζεται. Έρχονται ώρες που νιώθω και χαρούμενη, ξαλαφρωμένη. [...]
Αποφεύγω να σκέφτομαι την ωραιότητα όσων ζούσαμε, που με αλυσοδένει πάνω τους κι όλο εκεί περπατώ και περιφέρομαι. [...]
Όμως είμαι όλο και καλύτερα. [...]
Τουλάχιστον ακόμη κι άμα πονώ αρχίζω και μπορώ να υπομένω. Αρχίζει να γίνεται ένας πόνος που δεν καίει τουλάχιστον. [...]
Δεν γιατρεύεσαι από όλα, την κρούστα μόνο βολεύεις και ψιλοσυντηρείς. Ξέρω τη συνέχεια... Αυτό είναι το καλύτερο και το χειρότερο άμα ξαναδιαβάζεις παλιά ημερολόγια.
Τα τετράδια θα τα πάρω από αυτό το συρτάρι και θα τα κρύψω αλλού. Κάπου που να μην τα συναντώ μπροστά μου, να μην με προκαλούν να παραστήσω τη θαρραλέα, την ψύχραιμη.
Θα είμαι ποτέ;
Πόσες δεκαετίες μετά θα έρθει ο καιρός να τα ξαναδιαβάσω; [...]
Σταματάω εδώ."

Απόσπασμα από την αγαπημένη μου Μάρω Βαμβουνάκη, από το βιβλίο της "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα".

Ένιωσα την ανάγκη να δηλώσω παρόν στην παρέα μας, μετά από την τελευταία συγκινητική πρόσκληση της φίλης μου Αλεξάνδρας (Misirlou) που με καλεί πάλι πίσω για να το παλέψουμε παρέα. Σ' ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου, τα λόγια σου μου λένε πολλά. 

Ξέρω ότι θα χαρείς, βλέποντας τη δημιουργία που θα δείξω, που φτιάχτηκε το τελευταίο διάστημα σε κάποιες στιγμές  που το μυαλό έπρεπε να σταματήσει να σκέφτεται. Να' σαι καλά κι εσύ, και όλες οι φίλες που ξέρω ότι με έχουν στο μυαλό τους, τις νιώθω και τις ευχαριστώ...

Είναι μια ξύλινη κλειδοθήκη, που φτιάχτηκε σε country style, με το μοτίβο της να είναι 3D! Προσπάθησα με τη φωτογράφιση να σας παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορούσα το 3D, αλλά η μηχανή έκανε τα δικά της!...

Σας φιλώ!...