Τα σποροφυτάκια!!!

Μια ανάρτηση διαφορετική από τις άλλες...

(Με πολύ δόση παραμυθιού, θα ξεκινήσουμε σήμερα την ιστορία μας, να σας αφηγηθούμε, εγώ και η κόρη μου η Μαριαννούλα, πως γεννήθηκαν τα πρώτα μας λαχανοφυτάκια!!! Ξεκινάμε λοιπόν!...)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν πολλά πολλά σποράκια, μέσα σε στενόχωρα, κρύα σακουλάκια! Ένα κρύο απόγευμα στις αρχές του Μάρτη, ξαφνικά δυο χεράκια άρπαξαν αυτά τα σακουλάκια από το σκοτεινό συρτάρι, και δυο ματάκια κοίταξαν τα σποράκια με μεγάλη τρυφερότητα και τους υποσχέθηκαν ότι από τώρα και στο εξής το μέλλον τους θα ήταν καλύτερο! Με πολύ λαχτάρα, και με πολύ αγάπη, τρία τρία τα σποράκια ακούμπησαν απαλά στο μαλακό χώμα... Και μετά, ένα δαχτυλάκι τα ζούμπιξε και τα έχωσε πιο βαθιά, να ζεσταθούνεεε!!!... Κάποιες σταγόνες νερού, δειλά δειλά κυλήσανε κι αυτές στο χώμα, για να μην διψάσουνε τα μικρά σποράκια! Και μετά, τα σποράκια αφέθηκαν ήρεμα, στην ησυχία τους, κάτω από το ζεστό φως της λάμπας, και με την ευχή του μικρού κοριτσιού να μεγαλώσουν γρήγορα σαν όλα τα φυτάκια, και να γίνουν γερά και δυνατά! Και το μικρό κοριτσάκι έπεσε να κοιμηθεί ευτυχισμένο εκείνη τη νύχτα...

Μερικές μέρες μετά, η χαρά ήταν απερίγραπτη! Τα πρώτα πράσινα κεφαλάκια ξεπρόβαλαν με ένα χασμουρητό από το χώμα! Κι εκεί άρχισε ο τρελός χορός: "Έσκασε το αγγουράκι!!! Γιούπιιιιι!!!" Ένα ένα τα σποράκια μεταμορφώθηκαν σε φυτάκια!!!

Τα αγγουράκια και τα κολοκυθάκια...

Το θυμαράκι... Δεν είναι πανέμορφο;!

Ο μαραθούλης!

Όμως, τα αγγουράκια και τα κολοκυθάκια είχαν μια τρομερή όρεξη! Τι να σας πω, το κοριτσάκι τα είχε χαμένα με το ποσό γρήγορα μεγάλωναν αυτά τα μικρούλια! Και μια μέρα, σήμερα ας πούμε, αποφάσισε μαζί με την μαμά του, να τα πάει σε πιο μεγάλα σπιτάκια, για να γίνουν πλέον ανεξάρτητα!

Κι έτσι ξεκίνησε η μεταφύτευση τους...

Εδώ θα σας αφήσουμε για λίγο, και κάααποια στιγμή, όταν τα φυτάκια θα έχουν μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ, και θα είναι πιο πολύ όμορφα, και έτοιμα να μπουν στο λαχανόκηπο τους, θα σας πούμε για τις νέες τους περιπέτειες!

Ευχηθείτε μας, και σε μας και στα φυτάκια μας, καλή τύχη! Γιατί είναι και η πρώτη μας απόπειρα, και πιστεύουμε ότι θα φάμε απ' αυτά τους όμορφους καρπούς τους κάποια στιγμή το καλοκαιράκι!...

Πολλά φιλιά σε όλες σας!...

One Stroke... έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε!

Χαζεύοντας τη μπλογκογειτονιά, έπεσα στην τελευταία ανάρτηση της rena, που μας έδειχνε την πρώτη της απόπειρα ζωγραφικής με την τεχνικής της One Stroke. Στην ανάρτησή της μας παρέπεμπε επίσης σε ένα ωραίο βιντεάκι. Αυτό ήταν και η αφορμή να ανάψει το λαμπάκι!!!

Μετά από πάρα πολύ καιρό που είχα να πιάσω πινέλο στα χέρια μου, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα:

Πολλά φιλιά σε όλες σας, και καλό Σαββατοκύριακο!

Σιγά σιγά επιζώ...

"Σιγά σιγά επιζώ.
Όπως ο άρρωστος που καρτερικά περιμένει να κυλήσει ο χρόνος που ο γιατρός υποσχέθηκε για θεραπεία, περιμένω κι εγώ κι ελπίζω στην ανακούφιση του καιρού. Ο πόνος ο αφόρητος ανακουφίζεται. Έρχονται ώρες που νιώθω και χαρούμενη, ξαλαφρωμένη. [...]
Αποφεύγω να σκέφτομαι την ωραιότητα όσων ζούσαμε, που με αλυσοδένει πάνω τους κι όλο εκεί περπατώ και περιφέρομαι. [...]
Όμως είμαι όλο και καλύτερα. [...]
Τουλάχιστον ακόμη κι άμα πονώ αρχίζω και μπορώ να υπομένω. Αρχίζει να γίνεται ένας πόνος που δεν καίει τουλάχιστον. [...]
Δεν γιατρεύεσαι από όλα, την κρούστα μόνο βολεύεις και ψιλοσυντηρείς. Ξέρω τη συνέχεια... Αυτό είναι το καλύτερο και το χειρότερο άμα ξαναδιαβάζεις παλιά ημερολόγια.
Τα τετράδια θα τα πάρω από αυτό το συρτάρι και θα τα κρύψω αλλού. Κάπου που να μην τα συναντώ μπροστά μου, να μην με προκαλούν να παραστήσω τη θαρραλέα, την ψύχραιμη.
Θα είμαι ποτέ;
Πόσες δεκαετίες μετά θα έρθει ο καιρός να τα ξαναδιαβάσω; [...]
Σταματάω εδώ."

Απόσπασμα από την αγαπημένη μου Μάρω Βαμβουνάκη, από το βιβλίο της "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα".

Ένιωσα την ανάγκη να δηλώσω παρόν στην παρέα μας, μετά από την τελευταία συγκινητική πρόσκληση της φίλης μου Αλεξάνδρας (Misirlou) που με καλεί πάλι πίσω για να το παλέψουμε παρέα. Σ' ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου, τα λόγια σου μου λένε πολλά. 

Ξέρω ότι θα χαρείς, βλέποντας τη δημιουργία που θα δείξω, που φτιάχτηκε το τελευταίο διάστημα σε κάποιες στιγμές  που το μυαλό έπρεπε να σταματήσει να σκέφτεται. Να' σαι καλά κι εσύ, και όλες οι φίλες που ξέρω ότι με έχουν στο μυαλό τους, τις νιώθω και τις ευχαριστώ...

Είναι μια ξύλινη κλειδοθήκη, που φτιάχτηκε σε country style, με το μοτίβο της να είναι 3D! Προσπάθησα με τη φωτογράφιση να σας παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορούσα το 3D, αλλά η μηχανή έκανε τα δικά της!...

Σας φιλώ!...

Η ευγένεια είναι μπούμερανγκ...

Λίγο καλύτερα σήμερα... Ίσως να φταίει και η ηλιόλουστη μέρα, βοηθάει...

Είναι καιρός πια, αυτές οι αξίες που χρόνια έχουν χαθεί, να κυριαρχήσουν στη ζωή μας, και να είναι ο βασικός κανόνας, και όχι η εξαίρεση. Ας προσπαθήσουμε όλοι, απ' το δικό του μετερίζι ο καθένας, να κάνουμε αυτή την καινούρια αρχή.

Στο βίντεο που σας δείχνω, γίνεται ολοφάνερο ότι το καλό επιστρέφει πίσω σε σένα. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος, ούτε δικαιολογία...

Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα...