Ζούσε κάποτε σε ένα χωριό της Ανατολής ένας σοφός γέροντας που είχε γίνει γνωστός σε Δύση και Ανατολή για την ικανότητά του να απαντάει σωστά σε οποιαδήποτε ερώτηση του έκανες, όσο δύσκολη κι αν ήταν.
Στο ίδιο χωριό με το σοφό γέροντα ζούσαν δυο πιτσιρικάδες, σκέτα διαβολάκια, που ήθελαν πολύ να βρούν κάποια ερώτηση στην οποία ο γερο- σοφός να μην μπορεί να απαντήσει! Έψαξαν λοιπόν και την βρήκαν! “
Θα πάρουμε ένα μικρό ζωντανό πουλάκι, θα το κρατήσουμε στις χούφτες μας και θα πάμε να ρωτήσουμε το γέρο αν το πουλάκι ζεί! Αν μας απαντήσει ναι, τότε εμείς θα σφίξουμε λίγο τα χέρια μας και θα του πούμε: έκανες λάθος, το πουλί είναι νεκρό! Αν πάλι μας πεί όχι, τότε θα ανοίξουμε τα χέρια μας και το πουλάκι θα πετάξει ολοζώντανο για τη φωλία του!”
Πράγματι λοιπόν πιάνουν ένα πουλάκι στις χούφτες τους, πάνε στο γερο-σοφό και τον ρωτούν “Παππού, θέλουμε να μας πεις αν το πουλάκι που κρατάμε στα χέρια μας είναι ζωντανό ή νεκρό.” Ο σοφός γέρος τους κοιτάει στα μάτια, χαμογελάει τρυφερά και με πολύ αγάπη στη φωνή του τους λέει
“Παιδιά μου, προσέξτε καλά αυτό που θα σας πω. Δε χρειάζεται παρά ένα σφίξιμο των χεριών σας, και το πουλάκι θα πεθάνει. Ή ένα άνοιγμα και το πουλάκι θα πετάξει ελεύθερο, όπως η φύση του όρισε να ζήσει. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κρατάτε στις χούφτες σας και τη δική σας ζωή. Είναι στο χέρι σας αν θέλετε να την κρατήσετε φυλακισμένη μέσα στο θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα της άγνοιας, της δειλίας και της αδυναμίας που οδηγεί πάντα στο μαρασμό και στο θάνατο. Είναι στο χέρι σας όμως και να την αφήσετε να πετάξει στα ουράνια και σαν δυνατός και περήφανος αετός να φτάσει όσο πια μακριά και πιο ψηλά μπορεί, μαζεύοντας γνώση, ομορφιά και αγάπη…”
Αισιοδοξείτε γιατί … χανόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου