Αν ξαναρχιζα την ζωή μου από την αρχή...

   
    Μέσα σε αυτήν την τόσο κρίσιμη και σοβαρή περίοδο για την χώρα μας, και συνάμα παραμονές μιας τόσο μεγάλης γιορτής για την Χριστιανοσύνη, που όλα τα σπιτικά λίγο- πολύ προετοιμάζονται να ζήσουν αυτές τις μεγάλες στιγμές φτιάχνοντας διάφορα καλούδια και προσπαθώντας να δημιουργήσουν την γιορτινή ατμόσφαιρα που αναλογεί στις μέρες αυτές, θα πρότεινα να σταθούμε για λίγο και να αναλογιστούμε κάποια πράγματα που προσπερνάμε μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητάς μας... Αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν το παρακάτω κείμενο που διάβασα και που το έγραψε η Erma Bombeck.

    H Erma Bombeck (1927- 1996) ήταν Αμερικανίδα  δημοσιογράφος η οποία απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα για τη στήλη της σε εφημερίδα, όπου περιέγραφε χιουμοριστικά την ζωή στο αμερικάνικο προαστιακό σπίτι από την δεκαετία του 1960 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η Bombeck επίσης δημοσίευσε 15 βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία έγιναν best-sellers. Από το 1965 έως το 1996, η Erma Bombeck έγραψε σε πάνω από 4.000 στήλες εφημερίδων το χρονικό της καθημερινής ζωής της μεσοαστής νοικοκυράς, με εύγλωττη και χιουμοριστική γλώσσα. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, οι στήλες της διαβάζονταν, δύο φορές την εβδομάδα, από τριάντα εκατομμύρια αναγνώστες  900 εφημερίδων σε ΗΠΑ και Καναδά.

    Αν ξανάρχιζα την ζωή μου από την αρχή...

Θα μιλούσα λιγότερο και θα άκουγα περισσότερο.

Θα είχα καλέσει φίλους σε δείπνο, χωρίς να σκέφτομαι αν το χαλί ήταν λεκιασμένο ή ο καναπές ξεθωριασμένος.

Θα είχα απολάυσει το ποπ- κορν στο "ΚΑΛΟ" σαλόνι και δεν θα ανησυχούσα αν θα λερωθεί το δωμάτιο όταν κάποιος άναβε το τζάκι.

Θα έβρισκα τον χρόνο να ακούω τον παππού μου να "φλυαρεί" για την νιότη του.

Θα έβρισκα τον χρόνο να πω καλημέρα στους γονείς μου, έστω κι από το τηλέφωνο, πιο συχνά.

Δεν θα είχα ποτέ κλείσει το παράθυρο του αυτοκινήτου, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, για να μην χαλάσω τα μαλλιά μου.

Θα είχα απολαύσει τη φλόγα του όμορφα σκαλισμένου ροζ κεριού, πριν αυτό λιώσει πάνω στο ράφι, χωρίς ποτέ να ανάψει.

Θα είχα ξαπλώσει στο γρασίδι μαζί με τα παιδιά, χωρίς να φοβηθώ ότι θα λεκιαστεί το φόρεμά μου.

Θα είχα κλάψει και θα είχα γελάσει λιγότερο βλέποντας τηλεόραση και περισσότερο "κοιτώντας" τη ζωή.

Θα είχα μείνει στο κρεβάτι όταν ήμουν άρρωστη, αντί να προφασίζομαι ότι θα "χαλούσε" ο κόσμος όταν απουσίαζα.

Δεν θα είχα ποτέ αγοράσει τίποτα, απλώς και μόνο επειδή ήταν πρακτικό ή εγγυημένο να κρατήσει "μια ζωή".

Αντί να είχα αποφύγει τους εννιά μήνες της κυήσεως, θα είχα απολαύσει με στοργή και τρυφερότητα την κάθε στιγμή, συνειδητοποιώντας ότι το θαύμα που μεγαλώνει μέσα μου, ήταν η μοναδική ευκαιρία να πλησιάσω τον Θεό.

Όταν τα παιδιά μου θα ζητούσαν αυθόρμητα την αγκαλιά μου, ποτέ δεν θα τους έλεγα: "Αργότερα, πλύνετε τώρα τα χέρια σας, για να φάμε".

Θα έλεγα περισσότερα "Σ' αγαπώ...", περισσότερα "Συγνώμη..."

Αν μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, θα εκμεταλλευόμουν την κάθε στιγμή, θα την χαιρόμουν και θα την ζούσα.

Θα έλεγα σε όλους τους φίλους μου ότι τους χρειάζομαι, τους αγαπώ κι ότι η ζωή μου θα ήταν άδεια χωρίς αυτούς.

~ ~ ~

    Όπως καταλαβαίνετε, ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Γι' αυτό και θα πρότεινα όσες από εσάς θα θέλατε να συμπληρώσετε τον κατάλογο αυτό λέγοντας τι θα κάνατε αν σας δινόταν η ευκαιρία να ξαναρχίζατε την ζωή σας από την αρχή, να μου στείλετε με mail ένα- δυο πράγματα που θα αλλάζατε στη ζωή σας, κι εγώ θα αναλάβω μόλις μαζευτούν αρκετά να κάνω μια νέα ανάρτηση! Και με αυτόν τον τρόπο να μας δοθεί η ευκαιρία να δεσμευτεί η καθεμιά στον εαυτό της, για να υλοποιήσει για την ζωή της την αλλαγή αυτή τον νέο χρόνο! Γιατί κάθε στιγμή είναι μια στιγμή για αλλαγή, δεν χρειάζεται να ξαναρχίσει η ζωή σου από την αρχή! Πώς σας φαίνεται; Περιμένω την ανταπόκρισή σας!

Υ.Γ. Σας παρακαλώ, όποια αποφασίσει να συμμετάσχει, ας μου στείλει ένα με δύο προτάσεις, όχι περισσότερες!